شنبه روز بدی بود...
روز بی حوصلگی...
وقت خوبی که می شد غزلی تازه بگی...
ظهر یکشنبه ی من ...
جدول نیمه تموم...
همه خونه هاش سیاه...
روی خونه جغد شوم...
صفحه ی کهنه ی یادداشتهای من،
گفت دوشنبه روز میلاد منه...
اما شعر تو میگه که چشم من، تو نخ ابره که بارون بزنه،
آخ اگه بارون بزنه... آخ اگه بارون بزنه...
غروب سه شنبه خاکستری بود...
همه انگار نوک کوه رفته بودن....
به خودم هی زدم از اینجا برو...،
اما موش خورده شناسنامه من...
عصر چارشنبه ی من،
هه ، عصر خوشبختی ما...
فصل گندیدن من،
فصل جون سختی ما...
روز پنج شنبه اومد...
مثل سقاهک بید...
رو نوکش یه چیکه آب،
گفت به من بگید بگییییید...
جمعه حرف تازه ای برام نداشت...
هر چی بود بیشتر از این ها گفته بود.....
...