ظهر بود...

   خورشید ناجوانمردانه می تابید...

 مدام برایمان چسی می آمدند...

    زیر باران حملات آفتابه بدستان طاقتمان تاب آمده بود و دیگر امید چندانی نداشتیم...

  بچه ها با لبخندهای تلخشان سعی میکردند آخرین لحظاتشان را زیبا سپری کنند...

        همه میدانستیم در محاصره دشمن دیگر کارمان تمام است...

 گفتیم بس است شرارت! حداقل داریم مردانه میمیریم...

 با خود گفتیم ۲۰ سال دیگر کسانی هستند که به یادمان باشند و بدانند که بیهوده نمردیم...

ناگهان خمپاره ای آمد و بین بچه ها جا باز کرد...

.

.

.

   چند دقیقه بعد، همگی مرده اند...   الا بیسیمچی که ۱۶ سال بیشتر نداشت...، ترکش خمپاره از میان پاهایش رد شد و جان سالم بدر برد... بچه ها حاجی محمدی صدایش میزدند...

تا جایی که میتوانست دوید و بسمت کوههای کردستان گریخت...

* آره دیگه یکشنبه میریم شلمچه !!!

دخترا همگی بسوزن!...  آخ جووووون! تو غذامون کافور میریزن... ولی اینجور چیزا جلو مارو نمیگیره، بچه ها قویتر از این حرفان...